Gdy Twój partner ma niepełnosprawne dziecko

Czasami słyszymy, że nowa miłość po 60-tce - związki zawarte w dojrzałym okresie życia to druga, nawet „lepsza” młodość. Lepsza, ponieważ wiele spraw mamy już za sobą: szczyt rozwoju kariery, poszukiwanie stabilizacji materialnej czy wnioski wyciągnięte z poprzednich związków. Dzieci, dorosłe i żyjące własnym życiem, nie potrzebują już naszego wsparcia. Okoliczności sprzyjają, aby w pełni angażować się w nowe uczucie. Czasami jednak nie wszystkie elementy układają się, aż tak idealnie. Internetowe biuro matrymonialne MyDwoje rozważa bardzo szczególną sytuację, jaką jest związek z osobą posiadającą dorosłe niepełnosprawne dziecko. Jeżeli nie wiesz, w jaki sposób postępować, gdy Twój partner ma niepełnosprawne dziecko, przeczytaj nasze wskazówki.

Rodzic niepełnosprawnego dziecka

Aby w pełni zrozumieć problem, przyjrzyjmy się bliżej jak wygląda psychologiczny obraz rodzica niepełnosprawnego dziecka. Najsilniejsze uczucia, z jakimi musiała zmierzyć się taka osoba miały miejsce tuż po urodzeniu dziecka i w jego wczesnym dzieciństwie. Emocje, które się wówczas pojawiały miały duże nasilenie i skupione były głównie wokół strachu przed przyszłością i poczucia niesprawiedliwości losu. Rodzice, którym udało się przezwyciężyć takie uczucia, zbudowali w sobie dużą odporność psychiczną, która często jest opoką w przyszłych niekorzystnych wydarzeniach życiowych. Jednocześnie, jeśli ktoś ma niepełnosprawne dziecko (przy założeniu trwałej niepełnosprawności), wiąże się z pogodzeniem z koniecznością nieustającej pomocy dziecku, nawet wówczas, gdy osiągnie ono dorosłość. Podsumowując, wychowywanie niepełnosprawnego dziecka, często łączy się z przepracowaną latami dużą siłą wewnętrzną i odpornością na stres. Jeżeli rodzice przepracowali ten problem, często przy pomocy psychologa, musieli również nauczyć się skupiania na sobie i swoich potrzebach, radościach, pomimo ciągłej troski i konieczności poświęcania większej uwagi dziecku.

Sytuacja może wyglądać nieco inaczej w przypadku samotnego ojca i samotnej matki opiekującej się niepełnosprawnym dzieckiem. Dużo częściej zdarza się, iż po rozstaniu dziecko zostaje z matką, co wiąże się w wspieraniu dziecka w codziennych czynnościach praktycznie przez całą dobę. Od ojca, przy założeniu iż nie zerwał kontaktu z rodziną, wymaga to natomiast poświęcania większej ilości czasu, ciągłego obowiązku, w przypadku np. wizyt u lekarza. 

Rodzic niepełnosprawnego dziecka to zatem często osoba o dużej sile wewnętrznej, potrafiąca odczuwać radość pomimo trudności, czasem zmagająca się z dużym zwątpieniem. Pierwszy krok dla nowego partnera takiej osoby to zaakceptowanie sytuacji, w której dziecko już na zawsze będzie zajmowało sporo czasu i uwagi ukochanej osoby. Nie oznacza to jednak, że związek z rodzicem niepełnosprawnego dziecka nie może być  piękny i pełen zaangażowania. Dużo zależy od postawy samych partnerów.

Niepełnosprawne dziecko wymaga opieki Twojego partnera

Z pewnością można wyróżnić kilka problematycznych sytuacji, z którymi spotykają się związki, gdzie jedna ze stron zaangażowana jest w opiekę nad swoim niepełnosprawnym dorosłym dzieckiem.

• Brak czasu. Jak wiadomo, niepełnosprawne dziecko, pochłania dużą część wolnego czasu rodzica. Czas, który potem pozostaje, jest często przeznaczany na odpoczynek. W takiej sytuacji trudno czasem mówić o spontanicznych wyjściach do kina czy na randki we dwoje, a także np. o dłuższych wakacjach. Czasami też długo planowane wydarzenia jak np. uroczysta kolacja z okazji rocznicy poznania się, mogą spełznąć na niczym z powodu konieczności nagłej opieki. Czy w takiej sytuacji można coś zrobić?. Przede wszystkim uzbroić się w cierpliwość oraz spróbować dokonać pewnego przewartościowania. Dziecko, z racji swojej niepełnosprawności, zawsze będzie dla rodzica ważne, niekoniecznie mniej ważne niż partner, ale wymagające więcej opieki. W takiej sytuacji  trzeba się odnaleźć. Sposobem jest np. ustalenie jednego dnia w tygodniu, kiedy Ty i Twój partner zrobicie wszystko, aby spędzić czas razem (wówczas opieką zajmie się np. drugi rodzic niepełnosprawnego dziecka lub inna osoba z rodziny). Tutaj jednak również należy być nieco elastycznym: w każdej chwili może wydarzyć się sytuacja, w której dziecko będzie potrzebowało pomocy rodzica. Dobrym sposobem jest spędzanie części czasu razem z partnerem i jego dzieckiem. Oczywiście wiąże się to z wcześniejszą akceptacją nowego partnera rodzica, co również stopniowo można wypracować. Nie chodzi o to, aby cały swój czas poświęcać na tego typu działania, jednak wspólny obiad czy wyjście na spacer z dzieckiem, może również zbliżyć Was do siebie.
  
  
• Zbytnia troska o dziecko. Zwykle oczekuje się, iż to partner będzie najważniejszą osobą. W sytuacji, gdy jedna ze stron posiada dorosłe niepełnosprawne dziecko, wydawać by się mogło, iż będzie ono zawsze w epicentrum uwagi rodzica i w związku z tym zbyt mało miejsca zostaje na związek partnerski, dlatego związek z rodzicem niepełnosprawnego dziecka wydaje się trudny i ryzykowny. Prawda jednak jest taka, iż rodzic, pomimo trudnej sytuacji, również potrzebuje zaangażowania emocjonalnego. Od partnera takiej osoby wymaga to nieco innego podejścia i zrozumienia sytuacji. Fakt, iż partner większą część czasu poświęca dziecku, nie oznacza iż ukochany/ukochana jest mniej ważny. Jeżeli jest to dla Ciebie szczególnie uciążliwe, spróbuj w delikatny sposób porozmawiać z partnerem, staraj się komunikować i wyrażać uczucia. Powiedz na przykład, że rozumiesz i doceniasz jego konieczność zaangażowania w sprawy związane z opieką nad dzieckiem, chciałbyś natomiast czasem otrzymywać więcej czułości, np. przytulenia, chwili rozmowy. 
  
  
• Konieczność ciągłej interakcji z byłym partnerem. Jeżeli jesteś nową osobą u boku kogoś, kto stale opiekuje się swoim niepełnosprawnym dzieckiem z poprzedniego związku, musisz liczyć się z tym, iż Twój partner będzie pozostawał w stałym kontakcie z drugim rodzicem. W zwykłej sytuacji kontakty te ulegają dużemu ograniczeniu, gdy dzieci dorastają. Sytuacja ta również wymaga pewnego przewartościowania. Skoro partner związał się z Tobą, oznacza to, iż poprzednią relację w sensie emocjonalnym uznał za zakończoną. Jeżeli kontakty z byłym mężem/żoną wynikają wyłącznie z konieczności opieki nad dzieckiem, pora zaakceptować ten fakt i wyciszyć uczucie zazdrości. Jeżeli uważasz, iż istnieją sytuacje, w której kontakty te są zbyt częste, porozmawiaj i przedstaw najpierw sytuację osobie, która może spojrzeć na to bardziej obiektywnie, np. przyjaciółce. Wyjściem jest tutaj spokojna rozmowa z partnerem, w której bez oskarżania powiesz o swoich obawach i zapytasz, czy wspólnie możecie rozwiązać tę sytuację, w sposób nie raniący żadnej ze stron, w tym również dziecka partnera.

Daj partnerowi odpowiednie wsparcie

Zakładając, iż Twój partner to naprawdę wartościowa osoba, z którą chcesz stworzyć trwałą relację oraz udało Wam się przezwyciężyć większość trudności, wynikającej z sytuacji rodzinnej drugiej strony, lub jesteście na dobrej drodze ku temu, Twoja rola jest tutaj szczególna. Dając partnerowi odpowiednie wsparcie, możesz sprawić, iż więź między Wami jeszcze bardziej się zacieśni, co spowoduje wzrost poczucia szczęścia u Was obojga. Przede wszystkim zaakceptuj sytuację partnera, której prawdopodobnie nie da się już zmienić. Jeżeli to możliwe, spróbuj zbudować więź z jego niepełnosprawnym dzieckiem.

Ważnym elementem jest danie partnerowi poczucia, iż będziesz przy nim trwać pomimo trudności. Osoby opiekujące się niepełnosprawnym dorosłym dzieckiem, w przeszłości zmuszone były poradzić sobie z wieloma stresującymi sytuacjami. W związkach mogą pozostawać ostrożne, nie angażujące się w relacje, z uwagi na ryzyko ich szybkiego zakończenia. Od partnera takiej osoby wymagana jest zatem duża doza cierpliwości i zapewnianie partnera o zaangażowaniu, ważne, by partner okazywał miłość. Nie są to działania bezowocne: po jakimś czasie partner doceni Twój wysiłek i prawdopodobnie dostaniesz to, co dałeś, z jeszcze większą mocą.

Życie rodzica niepełnosprawnego dziecka to często wiele zmartwień. Dlatego tak bardzo potrzebuje on osoby, która da mu codzienne, drobne radości. Mogą to być naprawdę drobne rzeczy, typu dobra kolacja, niedzielne ciasto. Wspólna radość z pewnością pozwoli Wam zbliżyć się do siebie jeszcze bardziej.

Powiedzenie, iż życie u boku rodzica niepełnosprawnego dziecka jest bardzo trudne, to często stereotyp, który rozleniwia i nie pozwala poznać prawdziwych zalet osoby. Spójrz na swoją sytuację z większym dystansem. Być może los nie stawia na Twojej drodze trudności nie do przezwyciężenia, ale daje Ci możliwość na trwały, wyjątkowy i bogaty w miłość związek, mimo że na początku masz obawy, gdyż jest to związek z rodzicem niepełnosprawnego dziecka.

Czytaj także o samotnych rodzicach:

Samotna mama - formy pomocy finansowej

Nikt nie zechce mnie z dzieckiem

Samotna mama szuka partnera

Rola ojca a relacje z partnerem